Κίνηση: Η κάμερα βρίσκεται πάνω στον τρίποδα και περιστρέφεται γύρω από τον άξονά της (οριζόντιο ή κάθετο) χωρίς όμως να μετακινηθεί από τη θέση της. Όταν η κίνηση γίνεται από πάνω προς τα κάτω ή από κάτω προς τα πάνω ακολουθώντας για παράδειγμα το σώμα του χαρακτήρα από τα παπούτσια του μέχρι το κεφάλι ονομάζεται βέρτικαλ pan. Στόχος: Ο ρόλος του είναι περισσότερο περιγραφικός και υποκειμενικός. Η κάμερα είτε εξερευνά, συνήθως μέσα από το βλέμμα του ήρωα, το χώρο δίνοντας μας πληροφορίες για τα στοιχεία που τον απαρτίζουν. Για παράδειγμα, όταν ο ήρωας μετά από σκληρή προσπάθεια, βρέθηκε τελικά στην κορυφή ενός βουνού και κοιτάζει το τοπίο γύρω του, η κάμερα μας αποκαλύπτει αυτό που βλέπει («υποκειμενικό» πλάνο), με κίνηση είτε από δεξιά προς τα αριστερά, είτε αντίστροφα, αναλόγα με την κίνηση του κεφαλιού του ήρωα. Αρκετές φορές, τα πανοραμίκ έχουν και ένα εκφραστικό ρόλο, αφού μπορεί να εισάγουν ένα απροσδόκητο στοιχείο στην δράση, με τραγικό ή κωμικό αποτέλεσμα.

Κίνηση: Η κάμερα βρίσκεται σε ράγες και πλησιάζει ή απομακρύνεται από κάποιο αντικείμενο διατηρώντας σταθερή την οπτική γωνία του άξονα και του άξονα της μετακίνησης. Το τραβελλινγκ πραγματοποιείται με ειδικό καρότσι ή με κίνηση του οπερατέρ που κρατά την κάμερα στα χέρια, ή ακόμα και μέσα από αυτοκίνητο, όταν χρειάζεται να φανεί κάποιος που βαδίζει ή τρέχει στο πεζοδρόμιο (λέγεται και  dolly shot) Είδη και Στόχος:

Τράβελινγκ βέρτικαλ: Η κάμερα μετακινείται με την βοήθεια dolly (κινούμενη πλατφόρμα) ή γερανού κατακόρυφα, σχεδόν σε ελεύθερη πτώση και  ο θεατής παρακολουθεί συνήθως την κίνηση ενός προσώπου που ανεβαίνει.

Τραβελινγκ λατεράλ: Η μηχανή κινείται πλάγια (τράβελλινγκ λατεράλ), με στόχο να περιγράψει μα κατάσταση, δράση ή χώρο. Το πιο γνωστό τράβελλινγκ λατεράλ στην ιστορία του κινηματογράφου, θεωρείται αυτό που έκανε ο Ζαν Λυκ Γκοντάρ στην ταινία του «Weekend» (1967), δείχνοντας ένα τεράστιο μποτιλιάρισμα χιλιάδων αυτοκινήτων, μετά από κάποιο θανατηφόρο δυστύχημα (βλ. παρακάτω εικόνα).

Παράλληλο τράβελινγκ: Η κάμερα παρακολουθεί μια κίνηση, ενός αντικειμένου η ενός ηθοποιού, κινούμενη παράλληλα.

Κίνηση προς τα μπρος: Η κάμερα μετακινείται μπροστά, πλησιάζοντας ένα αντικείμενο. Η κάμερα συνήθως στο «τράβελινγκ μπροστά» πλησιάζει αργά ή γρήγορα ένα ανθρώπινο πρόσωπο, ξεκινώντας από ένα γενικό (αδιάφορο ψυχολογικά) πλάνο και καταλήγοντας σ’ ένα γκρο (φορτισμένο ψυχολογικά) πλάνο. Η σκηνοθεσία με τον τρόπο αυτό γίνεται «αναλυτική», ο χώρος εξαφανίζεται και αναδεικνύεται το πρόσωπο και η ψυχολογική του κατάσταση (εντύπωση, συναίσθημα, επιθυμία, βίαιες και ξαφνικές ιδέες) αυξάνοντας έτσι την ένταση στην ψυχή των θεατών. Το πιο συχνό travelling!

Κίνηση προς τα πίσω:  Όταν η κάμερα απομακρύνεται από το αντικείμενο, η σκηνοθεσία γίνεται συνθετική (από κοντινό πλάνο σε γενικό μειώνοντας προοδευτικά την ένταση). Η οπτική γωνία μεγαλώνει δημιουργώντας συναισθήματα μοναξιάς, κατάπτωσης, ανικανότητας, θανάτου κλπ. Στην ταινία «Χόρεψε μόνο ένα καλοκαίρι», το τράβελλινγκ πίσω σ’ένα αγόρι που στέκεται απελπισμένο από τον θάνατο της κοπέλας που αγαπούσε, μας μεταδίδει με τον πιο γλαφυρό τρόπο, αυτήν ακριβώς την απελπισία και την θλίψη του αγοριού.

Η κίνηση που κάνει η μηχανή λήψης (διαγώνια, κατακόρυφη, κ.α) όταν είναι τοποθετημένη σε γερανό (για να μπορεί να σηκώνεται ψηλά).